Магадгүй өнөө үе бол монголчуудын хамгийн их мухар сүсэгжсэн цаг үе. Нийтээрээ боловсролгүй, бичиг үсэггүй, унхиагүй, ажилгүй учир ямар нэг зүйлд итгэж сатаарч, тархиныхаа тэр их бяр тэнхээгээ ундаалдаг юм байлгүй дээ. Шинэ жил бүрээр Жүр Үрийн гадаа соц үеийнх шиг очер үүсдэг. Монголчуудын бялууны хөгжил дэвшил дөнгөж эхлэж буй, бялуу хийж чаддаг нь цөөхөн байгаагийн л шинж биз. Харин бялууны зах зээлийн тухай Харвард Кэмбрижийн “энтэрпэрээнэршийп”, ковидын үеэр ингэж дугаарлаж болохгүй талаар номлон бичих “эерэг хандлага”, ер нь бялуу мэтийн жижиг зүйлс хийж амьдрахгүй гэдэг “омогшил” бүгдийн зүрхэнд дүүрэн аж. Байгааг бодитоор нь харж чадахгүй мухар сүсэг л юмдаа.

Зарим үлгэрт үзэсгэлэнт эмийн үгэнд уярахгүй, авдар алтанд шуналтахгүй хүчирхэг баатар гол дүр байх нь элбэг, тэр хэчнээн ч хүний амийг аварч, хэчнээн ч мангасыг даран сөнөөсөн 0 зоос л авдаг.

Хэн ч л ном унших, уншсан номоо ярих дуртай. Гэхдээ яг нүүр тулсан асуудлаа ярих дургүй.

Нэг гоё гуанз байж ээ, төрийн хөрөнгө оруулалттай, “Том” гэдэг нэртэй. Газар асуудалгүй, төв зам дагуу иргэн Балдангийн кафег хаагаад оронд орчихсон.

Гүйж яваад ойчсон жаал “бай чи бай чи..” гэж газар зоддог шиг мухардсан асуудал, бухимдсан уур бүхэндээ заавал хэн нэгнийг, тэр дундаа төр засгийг буруутгадаг Монгол араншин мину зэ хө.

Зам угаас түгжрээтэй байхад гэрлэн дохио нь хүртэл улаан цайм худлаа ажиллаад байна уу? Энэ бол авлига. Ихэнхи гэрлэн дохионых нь мөнгийг дарга нар хулгайлчихсан юм, зөв ажиллуулах чадвартай хүмүүсийнх нь оронд дарга нарын хамаатнууд орон тоо бөглөдөг юм.