Маш цэвэрхэн том хаустай, гадаа нь ногоон мод алаг цэцэгс хүрээлсэн, горхи урссан, дулаахан тохьтой орчинд хайртай хүмүүстэйгээ тайван сайхан амьдардаг гэж төсөөлөгтүн.

Эргүү жүжиглэлттэй солонгос сериалуудыг би үзэн яддаг. Тэр нүүрний хөдөлгөөн, тэр тэнэг ааш авир, уба уба гэж наль наль хийсэн алцгар охидууд, бөхөлзсөн гөлөлзсөн хэв маяг, эсвэл нэг их худлаа нүднийхээ үзүүрээр муухай харж хялалзсан жүжиглэлтийг харахаараа бүүр ой гутна.

Эмгэн мойног хуруугаараа зурагтын удирдлага оролдож дууг нь нэмэхэд ач хүү нь уурсангуй булааж аваад буцаагаад намсгав. “Ус ирвэл яах юм, сонсогдохгүй шүү дээ” гэж эмээгээ зэмэлнэ.

Арван найм естэйдөө л ажил хийж их мөнгө олохоор гуулин улсыг зорьсон Бадраа наадамлахаар нутагтаа иржээ.

Авлигын хор уршигийг манайхан нэг л ойлгохгүй, байдаг л зүйл мэтээр сэтгэсээр өнөөг хүрчээ.

Гүйж яваад ойчсон жаал “бай чи бай чи..” гэж газар зоддог шиг мухардсан асуудал, бухимдсан уур бүхэндээ заавал хэн нэгнийг, тэр дундаа төр засгийг буруутгадаг Монгол араншин мину зэ хө.