Намар болохоор би бага насаа дурсдаг. Уржнан ангийн охин Чимгээг том давсагтай байсныг нь дурссан. Нодлин төгрөг хорийн талхыг дурссан. Энэ жил яадын билээ...

Монгол орныг бяслаг шиг баахан зүсцэн байгааг аймаг сум гэнэ. Нүдэнд харагдахгүй л дээ. Газрын зураг дээр л харагдна.

Амьдралдаа анх удаа Шадивлангийн лаагар дээр байхдаа морь харж билээ. Энэ бол чишин морь биш жинхэнэ морь юм шүү. Тэр морь лаагрийн манаачийн морь байлаа.

Саяхан шахуу доо, айлчин ирэх гэдэг сэтгэлд наран гийгүүлсэн явдал байдаг байлаа.

Гөрөөс, арслан, цөөвөр чоно гурав бусад үй түмэн амьтдын дунд өөр өөрийн зовлонгоо үүрэн амьдардаг. Гөрөөсөнд амьд үлдэхийн зовлон бий бол арслангийнх нүсэр биеэ доргиулан байж арайхийн нэг амьтан барих зовлон. Харин цөөвөр чоно бөгс рүү гээ алгадуулцан юм шиг байдлаасаа ичихийн зовлонг эдэлнэ.

Миний гэх ёстой л доо мэдэж л байна. Гэхдээ надын гэчүүл наадам-ынхаа на-тай хоршоод илүү уянгатай, наалдацтай харагдах болуу гээд тэгчлээ.