Тархи угаагч сүүдэр ший, тархи угаагч “МУСТА”, “МУГЖ”, “МУАЖ”– гээд өмнөх хоёр нийтлэлдээ биччихсэн чинь боож үхэх шахсан, хорсол заналаа барьж дийлэхээ больсон, бас дэмжин уухайлсан 400 орчим комментчин над руу хандсан байх юм. Тэгвэл энэ төрлийн сэдвээр гурав дахь нь болох хөндүүр асуудал руу орох гэж байна.

Ийм нэгэн яриатай түс тас гүргэр нөхөр Монгол Улсын ГЯЯ-ыг толгойлж явсан тухай ахмадууд дурсаж, зарим нь бүр дурсамж номдоо хүртэл биччихсэн байх аж. Ардын армиас, тэгээд бүр хурандаа цолтой бэлтгэл офицер гадаад харилцааны төв байгууллага руу томилогдон очиж яам толгойлсон түүх бараг байхгүй.

Монгол-Зөвлөлтийн найрамдлын сэтгэхүйгээр хандаж болохгүй гэдэг байр суурь маань хэвээрээ. Улирч баларсан тэр түүхээр өнөөдөр сэтгэлээ жигүүрлэж «Шинэ Орос»-ыг харах гэвэл горьдлого чинь унтарч, гуниг гутрал руу гулсах болно, тэгээд ч бодитой олж хараад бодит хамтын ажиллагаа явуулаач ээ гэдэг дээрээ дахин нэг «ухуулга» хийхээр гурван жилийн өмнө бичсэнээ дахин толилуулж байна.

Ахуйн хэрэглээнд “хэрэглээний донтолт” тусах нийгмийн хөрс нь бэлээхэн байж ирсэн. Өмсөх зүүх дээр ч ялгаагүй. Оросуудаасаа сурч авсан хүмүүжил юм даа, учиргүй их гоёж гооддог, хувцас нөөцөлдөг, нөөцлөх ч юу байхав шуналын дэв нь хөдлөөд шкаф шүүгээ дүүрэн хувцас цуглуулдаг дон монголчуудыг хүчтэй нэрвэсэн.

Өөрчлөгдөх дургүй гэдгийг нь би бүр сэтгэхүйн тодорхой жишээн дээр ойлгуулах гэж мучийдаг. Яагаад гэвэл өөрчлөгдөх дургүй гэдэгт хуучнаа асар ихээр гашуудан дурсан санагалзаж, шинэ юмыг, мэдэхгүй чадахгүйгээ дайсагнаж ханддаг монгол араншинг нь би дотроос нь олж хараад тэгж хэлж байна. Нэг нөхөр сошиалд ингэж шүлэглэжээ, би эшлэлээ. “Чаддаг нь хараал. Хийдэг нь хов. Хүсдэг нь мөнгө. Бүтээдэг нь ядуурал” гэжээ.

Имам Хомейнийн бунханд зочилсон монгол хүн гарын арван хуруунд багтах төдийд байдаг бол би бас тэр ховор учралыг амссан нэг нь болж таарна хэмээн бэлгэшээж сууна