Уг нь манай уул уурхай 100 хол илүү жилийн түүхтэй. Гэхдээ яагаад ч юм бид үүнд нэг л ээнэгшиж чадахгүй явсаар өдийг хүрчээ. “Уул уурхай байгальд хортой” гэх мөртлөө улсаараа нөгөө хэдэн уурхайгаа л “тонож” амьдардаг.

20 сая малыг 90 сая болтол нь хадгална гэдэг бас л “мэргэн ухаан” шүү. Уг нь Монголын бэлчээрийн даац хамгийн ихдээ 30-40 сая ям гэнэ лээ. Үлдсэн 50 сая нь жил бүр “заазанд” явж байх ёстой л байхгүй юу.

Сүүлийн 20-30 жил бид Хятадын аюул, Оросоос айж (айлгаж) амьдарлаа. Гэтэл аюул нь бид өөрсдөө юм байна. Ийм төр засагтай байхад бид ер нь дайснаар ч яах юм.

Хэн нэгний хөдөлмөр, оюун ухаан, олон жилийн туршилт, судалгаагаар бий болсон технологи /технологийг хүртэл дээрэмдэж биш, худалдаж авдаг болсон дэлхий/, хөрөнгө оруулалт, хүний нөөц болоод туршлагыг “хэнийх ч биш, юу ч биш” гэж үздэг Монголын төрд итгэж хөрөнгө оруулах гаднын хөрөнгө оруулагч олдох уу?

Нэгдүгээрт, Ерөнхий сайдын оруулж ирсэн асуудал, төсвийн тодотгол нь өөрөө нэн яаралтай, цаг мөчтэй уралдсан ажил учраас эрх баригч нам ч, сөрөг хүчний намууд ч гол асуудал дээрээ төвлөрчихлөө. Хоёрдугаарт асуудлаа хэлэлцүүлэхдээ Ерөнхий сайдын биеэ авч явж байгаа байдал, мэргэжил, мэдлэг, суурь судалгаа, хэлж байгаа үг, хийж байгаа тайлбар ч гэсэн өмнөх Ерөнхий сайдтай харьцуулахад илүү “итгэл төрүүлэхүйц” байсныг нуух шаардлагагүй.

Mанай төрийнхөн хувийн хэвшил, хөрөнгө оруулагчидтай муур, хулгана болж тоглосоор удлаа. Эдийн засаг хүндэрлээ, хөрөнгө оруулаач, дэмжье баръя гэж гуйж гувшиж, хошгоруулж байгаад яг сайхан мөнгөө бариад хашаанд нь ороод ирэнгүүт хаалгаа түгжээд, хулгана барьж байгаа муур шиг базаад авдаг. Өчнөөн хөрөнгөө гаргаад, машин техник оруулж ирээд, хүн хүч дайчлаад, хөрөнгө оруулалт татаад, зээл хүртэл авчихсан компани амь тавиад, муужраад ирэхийн цаг савраа суллаад хэсэг харна. Нөгөөх нь өндийж босоод, хөдлөөд эхлэнгүүт нь дахиад базаад авдаг. Ингэхдээ дандаа орон нутаг, иргэдийн нэрийг барьдаг. “Бид ингэж хүсч байна” гэж хэзээ ч үнэнээ хэлэхгүй.