Бид нүүдэлчид. Хэрэн хэсэх, дураараа амьдрах зөн совин мах цусанд минь шингээстэй. Гурав дөрөв дэх үеийн хотын хүн хэмээн өөрийгээ цоллож, саяхан хөдөөнөөс ирсэн нэгийгээ “Хөдөөний хөөсөн мантуу”-гаар хочлогчийн госчоомтой цээжинд ч нүүдэлчний зүрх цохилж, хаврын урь унахтай хамт хэрэн одох дон нь хөдлөн, сэтгэл нь “төрөлх гудамжиндаа” тогтохгүй дэрвэлзэнэ.

Улс нь жилээ дагана гэж үнэн байна шүү. Жилээ ч юу байхав, жилийнхээ нэрлэсэн амьтныг дагадаг болтой юм аа.

Цонхон цаагуур цасан будрана. Хаа тэртээ үлдсэн он жилүүдийн нэгэнд чихний хажуугаар нисээд өнгөрсөн “молекулуудын эмх замбараагүй хөдөлгөөн...” гэсэн өгүүлбэр сонсогдоод өнгөрөв. Самбар дээгүүр багшийн шохой тогшин гүйх шиг. Тэгснээ самбартай, юутай хээтэйгээ будраад арилах ч шиг.

Амьдрал мөрөөдлөөр дүүрэн. Хүсэл мөрөөдлийн жар орчим хувьд нь мөнгөөр дамжин хүрч болдог гэдэг ээ.

Луу жил гарахын өмнөхөн шадар сайд маань хэсэг иргэнийхээ хойт дүрийг хүлээн авч уулзсан байна.

Цаана чинь хятадууд салаавчийг өөрийнхээ нэр дээр ЮНЕСКО-д бүртгүүлэхээр хөөцөлдөж эхэлжээ.