Монгол Улсын хамгийн том зовлон юу вэ гэсэн асуултаас эхэлье. Мэдээж ядуурал, ажилгүйдэл, цалин тэтгэмж хүрдэггүй, бензиний гэнэтийн хомсдол, айсуй цахилгааны хомсдол гэсгээд хотын замын түгжрэл гэдэгт бүгд л санал нийлэх байх. Би ч бас тийм бодолтой. Гэхдээ би арай өөр өнцгөөс ярьдаг

Бид жил бүрийн 11 дүгээр сарын 26-нд улс vндэснийхээ төрийн нэгэн их баярыг тэмдэглэдэг уламжлалтай. 1974 оноос эхлэн 5 жил тутамд нижгэр (шагналын хур буулган, бөх барилдуулах, бүх нийтээр амрах гэх мэт) тэмдэглэж байгаа энэ ойн баярыг чухам юуны учир тэгтлээ тэмдэглэх ёстой, тvvнд улс төрийн ямар агуулга буй вэ?

Хоккайдо мужийн төв. Цас мөсний орон, 1972 оны Өвлийн олимпын нийслэл, Азийн өвлийн олимпын гурван удаагийн (1986,1990, 2017 он) нийслэл, халуун рашаануудын эх ундарга, цасны их наадмын төв, мөсөн хотхон, өөр янз бүрийн тодорхойлолт нэмж өгөөд байвал нэг нийтлэл дүүрчихээр юм.

Ганц чаддаг нь хараал үйлдвэрлэх. Үйлдвэрлэсэн хараалаа шингээх сошиал ертөнц нээлттэй байна. Тийшээ урсгаад байх нь тэр, хараал ерөөлөө. Хөөрхий ойлгож байна, өөрөөp таашаал авах ямар ч хувилбар байхгүй хүн шүү дээ, тэр бол! Миний эргэн тойронд байна, хүний хорвоо юм чинь байж л байг. Би юм бодохгүй.

Хоёр хөрштэй тогтоосон харилцааг би нэрлэхгүйгээр ерөөсөө гадаадаас хэт хамааралгүй болгоход нь Японоор туслуулах, нүүрс-химийн аж үйлдвэрийн салбарт хамтран ажиллаж, хүрэн нүүрснээс ус төрөгчийн эрчим хүч гаргаж авах, ерөөсөө нүүрсийг хувиргаж бүтээгдэхүүн болгох бүх чиглэлд Монгол-Япон-магадгүй Австралийн гурвалсан хамтын ажиллагаа өрнүүлэх гээд цаашид бидний зүгээс анхаарах асуудал олон байна.

Хамгийн гол буруу юу байсан бэ? Эрх чөлөөг нь боймлогч нүднээ үл үзэгдэх гинжийг тасар татан хаяж, эрх чөлөөг нь амлуулан атгуулж, дээр нь гадаадад зорчих эрхийг нь баталгаажуулж өгсөн явдал л “гол буруу” болно.