Хүндэтгэж, дэмжиж саналаа өгсөн, цэл залуухан, үзэмж гоё төрийн түшээгээ, эцэг шигээ хүн рүү нулимж, салаавч өгч, зүйл бүрээр басамжлаг доромжлохыг хараад лав баяр хөөр төрөхгүй л болов уу. Эргэлзэж, сонголтондоо харамсаж, “ерөөсөө парламент гэдэг чинь ямар хүмүүс очдог газар юм бэ” гэж тээнэгэлзэж гайхширтал нь үнэ хүндгүй болгож байна. Парламентын засаглалтай Монголын Төрийг болчимгүй нөхдийн бодлогогүй үйлдлээр хэврэгшүүлж байгаад юу руу ч, хааш нь ч чиглүүлж мэднэ шүү гэдгийг хаа хаанаа тунгаах цаг болжээ. Иймэрхүү самуун, увайгүй дүр төрхөөр дөгөөж жигшээж байгаад хаа нэгтээгээс “Ерөөсөө, засаглалын хэлбэрээ эргэж харах ёстой болжээ” гэх танил шунал гозгонож эхэлдэг гашуун түүх бий шүү.

Сэтгэлийн зул

-Хүний өвчний оношийг задлах нь хүнлэг сэтгүүл зүй мөн үү-

Аяны зам Баруун хараагаас хальж, цаашаа Номгоны сангийн аж ахуй руу хөлгийн жолоо заллаа. Номгон бол тариалангийн жишиг бүсэд тооцогддог газар юм байна.

“Open door” сонины анхны дугаарын зочноор нэрт нийтлэлч Бат-Эрдэнийн Батбаяр буюу Баабар уригдлаа.

Германыг хүсэх хамгийн том шалтгаан маань Берлин биш Бонн байлаа. Хэзээ ч юм Боннд очно доо гэж нэг бус удаа боддог байсан минь үнэн шүү. Бонн гэсэн нэр чихний хажуугаар энгийн нэг өнгөрч байсан удаагүй.