Монгол Улсын Ерөнхийлөгч Цахиагийн Элбэгдорж...Монгол Улсад одоо мөрдөж буй хуулиар Ерөнхийлөгчийн бүрэн эрх дуусгавар болох тун дөхөж байна. Түүний гишгэсэн мөр, үлдээсэн өвийг нэгтгэн дүгнэх, задлан шинжлэх олон шалтгаан буй. Энэ цадиг түүх нь Ерөнхийлөгчийн бүрэн эрхийг анх хүлээн авсан эхний өдрөө Монгол Улс Цаазын ялгүй орон болохыг тунхагласанаас эхлэх учиртай.

Ерөнхийлөгч Ц.Элбэгдоржийн өнгөрсөн найман жилийн хугацаанд хийсэн ажлын талаар хэрэв иргэдээс асуувал хамгийн эхэнд “Шүүх үйл ажиллагааг нээлттэй болгосон” гэх биз ээ. Энэ бол дугаар хорооны иргэнд хамгийн ойрын, бас хамгийн хэрэгтэй мэдээлэл.

“Би МАН-ын сайдын хэвлэлийн төлөөлөгч”. Надад энэ алдрыг УИХ-ын дарга асан З.Энхболд хайрласан юм. Том хүнээс авсан алдар шүү. “Хүн хэлэхээс нааш санадаггүй, цаас чичихээс нааш цоордоггүй” гэдэгчлэн эрхэм даргыг тэгж сануулснаас хойш би ганцхан байшин барилга, хот байгуулалт бодоод байх ёсгүй, “МАН-ын” гэх бүх сайдуудын төлөөлөгч байх ёстой юм байна гэж жигтэйхэн ухаарч билээ.

Ерөнхийлөгч Ц.Элбэгдорж ажлын өрөөгөө Иргэний танхим болгохоос ажлаа эхэлсэн. Энэ танхимд зөвхөн “Төрийн ордныхон” ордог ч юм биш. Улс төрөөс ангид ажил эрхэлдэг байгууллага, иргэд хэлэлцүүлж буй сэдвийн хүрээнд санал бодлоо хэлэхээр очдог болов.

Ардчилсан намын даргын сунгаа эхэллээ. Сунгаанд 250 сая төгрөг тушаасан нь тунаж үлдэхээр болдог юм байна. Намын удирдлагаа сонгох гэж байж гуравхан тэрбум төгрөг харамлаж байхыг бодоход их ядарч. Нэр дэвшигчдийг нь харахад их сохорч. Үүрүүдийн үгийг, тэдний хүслийг сэтгэлийг чагнасангүй, мэдэрсэнгүй, мэдрэхийг ч хүссэнгүй нь харагдлаа.

Монгол Улсын иргэн би үг хэлэх, хэвлэн нийтлэх эрхээ эдэлж нэг хүний тухай яримаар, бичмээр, бүр сэтгэлээ илчлэх ч эрхтэй. Үүнийгээ ардчиллын буян гэж боддог. Ардчилсан намын биш шүү. Энэ үгээ хэлснээс хойш намайг уншдаг байсан хүмүүсийн үнэлэмж унах, босох нь дараагийн асуудал. Харин тэр хүний талаарх миний үнэлэмжийг нэг ч атугай хүн харж, түүхэнд үлдээсэй, үнэн бодит байдлыг дүгнээсэй гэсэндээ тэр.