Шавжны ертөнц гэдэг дэндүү туйлширсан ертөнц гэмээр. Тиймдээ ч тэнд сэтгэл байдаг гэж тун бодомгүй. ”Боддог”, ”эргэлздэг” дундаас л сэтгэл гээч юм мэдрэгддэг шүү дээ. Харин шавжны ертөнцөд огтоос эргэлзсэн төлөв ажиглагдахгүй. Жишээ нь, эрэгчин цөгөрцөг орооны үедээ эмэгчиндээ хээв нэг идүүлж орхино.

Өмнөх хэсэгт Dukkha буюу зовлонгийн үнэний тухай өгүүлсэн. Тэгвэл ерөөс яагаад хүний сэтгэлд тэр мэт зовлонгууд үүсдэг юм бол? 2-р хэсэгтээ түүний суурь шалтгааны тухай эргэцүүлэн харцгаая.

энэ ертөнц цаашид улам бүр хэмхэрсээр байх бөгөөд, холын ирээдүйд энэ ертөнцөд нэг ч дэг журам үлдэхгүй болж, ямар ч утга учиргүй, эмх замбараагүй ундуй сундуй байдал үүрд ноёлох цаг гарцаагүй ирнэ. Гэвч, Үнэхээр тийм юм болох болов уу???

“Хүнийг ганцаардлаас аврах цорын ганц арга бол хайр юм. Гэвч, өнөөгийн хүмүүс бүрэн бус түүхий хайрыг жинхэнэ хайр хэмээн эндүүрцгээдэг” – энэ хүртэл өмнөх бүлгүүдэд тайлбарласан бол, Фромм уг номдоо цааш нь гүйцэт боловсрон төлөвшсөн хайрыг л чухам жинхэнэ хайр юм, хэмээн өгүүлсэн байдаг.

Японы нэрт буддизм судлаач Сасаки Шизука профессорын ганцаарчилсан лекцээс.

Гэрэл гэж БӨӨМ үү? Эсвэл ДОЛГИОН уу?