Дуртай гар нь ирээд загнаад, ийшээ тийшээ яваад энийг ингээд аваад ир гэж болдог, авч яваад барилга бариулж, юу ч хийлгэж болдог туранхай бор хүүхдүүдийг цэрэг гэнэ. “Өө хүн биш цэрэг байна” гэдэг хэлц үг ч бий. Цэргийн дарга нар гэвэл харин архи уусан, нөгөөдүүлээ байсгээд л цохиж унагасан нөхөд нүднээ бууна. Хүүхэн харвал бүр “галзуурч” алдана.

ХЭҮК гэж нэг байгууллага байдаг. Хэрэгтэй ч юм шиг хэрэггүй ч юм шиг санагдах нь бий. Гэхдээ яадгийг нь нүдээр үзвэл өөр бодол төрнө.

Өнөөдрийн монгол оронд эмэгтэйчүүд маань амьдралын шаардлагаар олон янзын хүнд хүчир ажлуудыг ганц үг ган гэхгүйгээр хийгээд явааг та бид бэлхнээ харсаар байна.

Амьдралдаа анх удаа Шадивлангийн лаагар дээр байхдаа морь харж билээ. Энэ бол чишин морь биш жинхэнэ морь юм шүү. Тэр морь лаагрийн манаачийн морь байлаа.

Мааслтай талх мааслаараа унах магадлал нь гурав хүрээгүй бацгаанууд гутлаа буруу харуулж өмсөхтэй бараг адилхан. Май гутлаа өмс гээд өгчүүл 10-аас нэг нь л зөв харуулах байх.

Харин ч хуучнаасаа илт дээрдсэн. Хажууд нь байсаар байгаад анзаараагүй болохоос дэлгэцээ хоёр хуваагаад жишээ нь 2006 онтой өнөөдрийг зэрэг харвал асар ялгаатай харагдана. Тэр үед хог бол зүгээр газрын өнгөн давхарга шиг, үнэр нь азоттой уралдаад агаарын бүтцэд орох шахдаг байсан юм. Хүмүүс ч ухамсар нь дээрдэж байгаа.