1972 онд Монголын улс төрийн түүхнээ нэгэн чухал үйл явдал болжээ. Юу гэвэл Төрийн тэргүүн Ж.Самбуу тэнгэрт хальж, түүний орыг хэн залгах бол гэх асуулт улс төрчдийн тархийг гашилгав.

Олон улсын дээд боловсролын судалгааны байгууллага нь магадлан итгэмжлэгдсэн их дээд сургууль, коллежиудын чанарт үнэлгээ хийж, рейтингийн жагсаалт гаргажээ.

Миний энэ блог дахь танилцуулга буланд “Aрдын армид байлдагч, сонсогч, офицер” гэсэн мөр бий. Уншсан зарим нь гайхдаг л юм. Хэзээ завандаа цэргээр дамжчихдаг юм гэж ирээд л сонжоод байх нь тэр.

Гадаадын цэрэг Афган орныг захираад 12 жилийн дараа гарах гэж байна. Хэрэв бүтээн босгож, эвлүүлж эвлэрүүлж, хүмүүжүүлж чаддагсан бол 12 жил гэдэг бол их урт хугацаа мэт. Мэдээллийн эрин зуун, даяаршил, хөгжлийн хурдаар хэмжих аваас 12 жилийг огтын үр дүнгүй өнгөрөөгөөд гарч явцгаах гэж байх шиг.

Бид жил бүрийн 11 дүгээр сарын 26-нд улс vндэснийхээ төрийн нэгэн их баярыг тэмдэглэдэг уламжлалтай. 1974 оноос эхлэн 5 жил тутамд нижгэр (шагналын хур буулган, бөх барилдуулах, бүх нийтээр амрах гэх мэт) тэмдэглэж байгаа энэ ойн баярыг чухам юуны учир тэгтлээ тэмдэглэх ёстой, тvvнд улс төрийн ямар агуулга буй вэ?

Энэ гуншин, алдаршил маршалын амнаас гарчээ. Заримдаа “Манай намын үхэр буу” ч гэдэг байж. Намын хоёрдугаар даргынхаа зориг зүрхийг үнэлэн Х.Чойбалсангаас ийм цол хайрлажээ. Дайчин, гүргэр, тууштай, хурдан шалмаг араншинг нь үнэлж буй хэрэг.