1960-70-80-иад оны зохиолчдын дундаас арай дээр нь С.Эрдэнэ гуай мэт балчир насанд минь бодогддог байв. Дэлхийн тэргүүний уран сэтгэлгээтэй мөр зэрэгцсэн нь ганц тэр эрхэм л явсан.

Монголчууд гаднаас авсан зээлээ “чулуу болгож” чадалгүй үрж, өрөнд уначихаад, эцэст нь хөнгөлөлттэй зээл өгсөн улсаа шулагч гэж хараагаад, өөрсдийгөө эзэн Чингисийн эх оронч удам гэж биеэ магтаад байх юм. Ийм увайгүй улсад дахин зээл өгч, хөрөнгө оруулж, хамтрах гүрэн олдох уу? Бид мөнгөгүй болсон болохоос тэд мөнгөгүй болоогүй.

Бал даргын ирэх сургаар Бөглүү суманд жинхэнэ хөөрсөн хүн ганц Дагвадай л байв. Тэр бээр даргыг ирэхээс өмнө амжиж хог новшоо бүгдийг цэвэрлэж дуусгахаар хөлсөө асгартал багш багачуудад тусаллаа. Бохир ажлын голыг тэр л нугалав.

Баатарлаг догшин дүртэй эх орончид уул усныхаа онгон дагшин шүншгийг сэвтүүлэхгүй гэж архирч, дүрэмдээд, хөрөнгө оруулагчдаас авилга нэхдэг. Авилга өгсөн бага гарын хөрөнгө оруулагч орж ирээд ажлаа эхэлмэгц орон нутгийн эрх баригчид дээдсээ дуурайж хахууль авахаар “эзлэгдлээ устлаа” хэмээн харанхуй малчдаа тэмцэлд босгодог. Дээр нь төмөр хас сахиустнууд нэмэгдвэл өнгөрөө.

Багш эмч нарын хоёр том арми олон жил дэндүү элэг бариулсан. Тэдний цалин хөлсийг нэмэх мөнгөгүй гэх эрх баригчдын ухуулга бол заль мэх.

Хэлмэгдэл- хөндүүр сэдэв. “Улаан орхимжны давлагаа” роман, “Тэнгэр дуугарахын өмнө” туужийнхаа араас бас нэг навтраг эрээчиж үлдээх хүсэл зовооном. Тэнхээ даанч барагджээ. Тонилох надад уг нь хэрэггүй л дээ. Хойчоо л бодсон юм. Ядуу хүн харамсалтай. Мэхлэгдсэн ядуу ард түмэн бүр ч гунигтай.