Бүх зүйлийг хүний чадах хамгийн дээд түвшинд тултал хийх ёстой гэж Япончуудыг хүмүүжүүлдэг бололтой. Тэндхийн хот, хөдөө хаана ч гэсэн, дэд бүтэц, барилга, бараа, үйлчилгээ юунд ч гэсэн нүд хуурсан, хагас дутуу, аргацаагаад өнгөрсөн гэхээр юу ч хайгаад хайгаад олдохгүй юм. Аргалаад өнгөрдөгт дасчихсан Монгол хүнд бол бүр эгдүү хүрмээр.

Монгол улсын эдийн засаг бараг тасралтгүй хямарсаар хориод жилийг дамжив. Ээлж дараалан солигдох засгийн газрууд өөрсдийгөө содон нэрээр гоёдогч мөнгөний үнэгүйдэл, ажилгүйдэл, ядуурлыг бууруулж чадсангүй.

”Германд үйлдвэрлэв” гэсэн шошготой бүтээгдэхүүний чанар, үнэ цэнэд эргэлзэх хэрэггүй. Тэндхийн машин, тоног төхөөрөмж, эм, үйлчилгээ алийг нь ч сонгосон бүгд л адилхан сэтгэл ханамж өгөх бөгөөд харьцангуй үнэтэй ч, харин баталгаатай.

Хориод жилийн өмнө “Жуулчин” компанийн дэд захирал байхдаа оролцдог байсан Берлиний аялал жуулчлалын ITВ үзэсгэлэнгийн танил хашаанд ороход аварга том (15 ханатай), улаан халзтай Монгол гэр өөрийн эрхгүй анхаарал татна. Гол павильоны дугуй байшингийн гаднах ханыг Монголын хангай, говийн байгаль, тэмээний зургаар тойруулан чимжээ.

1960-1990 онд эдийн засаг нь онцгой хурдтай өсөн (жил бүр долоогоос дээш хувь) үйлдвэржиж чадсан “Азийн бар” орнууд шинэ зуун гараад арваад жил өнгөрөхөд өрсөлдөх чадвараа сайжруулж, дэлхийн зах зээлд байр сууриа баттай олжээ.

Монгол Улсын эдийн засаг, бизнес, улс төрийн байдлыг олон нийт хэрхэн хүлээн авч, хандаж байгааг “Сант марал” төв өнгөрсөн оны арваннэгдүгээр сард нарийвчлан судалжээ. Судалгаанд оролцогсдын тал нь Монгол Улс буруу замаар явж байна гэсэн бол гуравны нэг нь зөв чиглэл гэж үзсэн байна. Монголын хамгийн том бэрхшээл нь эдийн засаг гэж тал нь, авлига гэж 17 хувь нь хариулжээ.