ЭМ БАРАНД БИЕЭ ОГООТ ӨГСӨН ХЭМЭЭХ ХОРИН ЗУРГААДУГААР БҮЛЭГ

НЭГ: 

Ялж төгс нөгчсөн түүнчлэн заларсан Бурхан багш Панчалас нутагт нэгэн ойн цэцэрлэгт олон мянган гэлэнгүүдээр хүрээлүүлэн заларч байлаа.

Бурхан багш зарлиглав.

Язгуурын хөвүүд. Язгуурын охидоо. Бодьсадва нар бусдад туслах гээд амь нас, бие сэтгэлээ харамгүй өгдөг.Тэр нь юу байдаг билээ хэмээвээс. Энэ мэт адил байдаг. Хир үгүй эрдмийн гэрэл гэгээг билгүүн их ухаанаар мэдэрч мэдэх чадварыг тэд эзэмшсэн байдаг ... хэмээн Бурхан багш зарлиглав.

Тэр цагт, тэд гэлэнгүүд Бурхан багшид ийн айлтгав.

Хүмүүний дээдийг хайрлаж, орчлонгийн хүлээснээс гэтэлгэгч Ялж төгс нөгчсөн эрхэм дээд их багш минь. Таны суудлыг бэлтгэв. Залран саатна уу. Та хүмүүст зовлонгоос гэтэлгэх эм болох зарлиг захиас дээдийн аршаанаа болгоон соёрхоно уу хэмээн айлтгав.

Ялж төгс нөгчсөн Бурхан багш зарлиглав.

Гэлэнгүүдээ. Та нарт би одоо бэрх хатуу үйлийг үйлдэж болгоосон бодьсадва- ын эрхэм дээд цогцсыг үзүүлмой хэмээн зарлиглалаа.

“Төгс гэгээрсэн их хүмүүний шинж Бурхан багш минь. Тэвчээр болоод хичээнгүй, номхон дөлгөөн. Оюун үхаан, дурьдал нь хэмжээ үгүй их эрдмийн орон болсон тэр цогцосыг бидэнд харуулаж соёрхоно уу” хэмээн тэр гэлэнгүүд Бурхан багшид айлтгав.

Тэгээд Бурхан багш гамала цэцэг адил зөөлхөн мутраа газарт хүргэв. Газар дэлхий зургаан янзаар хөдлөв. Эрдэнэ мэт. Алт, мөнгө, эрднэсээр өнгөлсөн, чимгэлсэн эрдэнэт суврага тэдэнд үзэгдэв. "Энэ суврагыг нээгтүн" хэмээн насан хутагт төгөлдөр Анандад Бурхан багш зарлиглалаа. Зарлигаар Ананд тэр суврагыг нээлээ. Алтан өнгөөр гэрэл цацруулах нэгэн эрдэнийн их хайрцаг тэр сувраган дотор байлаа. "Энд эрдэнийн долоон ххйрцаг байх. Бүгдийг нээгтүн" хэмээн Бурхан багш зарлиглав. Бурхан багшийн зарлиг ёсоор тэр долоон хайрцгийг нээхэд, түүний дотор нь цагаан өнгөт гүмүда цэцэг мэт нэгэн хүмүүний яс байлаа. Тэгээд "Анандаа чи их төрөлхтөний энэ ясыг надад авч ирэгтүн" хэмээн Бурхан Багш Анандад зарлиглав. Ананд зарлиг ёсыг үйлдэн тэдгээр ясыг Бурхан багшид өргөв.

Бурхан багш тэр ясыг мутартаа өргөн бариад үг үүнийг өгүүлэн зарлиглав.

Эдгээр яс машид дээд

Эрдэмийн чуулган төгөлдөр оюуны дээд

Энгүй их тэвчээр болоод хичээлт чармайлт, шагшаабад, дияан алдрын дээд нь билээ. Улам ихээр түүнд сүшиг бишрэл, оюун ухааны дээдийг болгоох үүднээс. Баясан үйлдэгтүн хэмээн зарлиглав.

ХОЁР:

Ялж төгс нөгчсөн Бурхан багш зарлиглав. Гэлэнгүүдээ. Шагшаабад хийгээд буян номын дээдэд хүрсэн. Бодьсадва-гийн ариун цогцост мөргөгтүн хэмээн зарлиглав. Үнэн сүжигт сэтгэлийг барин гэлэнгүүд ёсыг үйлдэн алгаа хавсраад тэдгээр сувраганд мөргөлөө. Тэр цагт насан гавьяат Ананд алга хавсран мөргөж Бурхан багшид айлтгалаа. 

Ялж төгс нөгчсөн Бурхан багшаа. Бурхан багш та бүх ертөнцөөс үлэмж илүү агуу их билээ. Иймийн атал ямар хэмээх утга учраар та өөрөө энэ ясанд мөргөл үйлдэх учрыг бидэнд хэлж болгооно уу? хэмээн айлтгав. 

Бурхан багш зарлиглав.

Анандаа эдгээр ариун ясны хүчээр би үтэр түргэн дээр үгүй үнэнхүү гэгээрэлд хүрсэн. Илтэд гэгээрч бурханы хутагыг олсон юм.

Анандаа. Эрт урьдын цагт билээ. Махарата /Их замыг гаргагч/ гэдэг нэртэй хүч чадал төгөлдөр нэгэн их хаан байсан. Тэр хаан Махапранада /Их дуут/, Махадева /Их тэнгэр/, Махасаттва /Их зоригт/ нэртэй идэр залуу гурван хүүтэй байлаа. Тэр нэгэн өдөр тэр гурван хөвгүүд зугаацахаар жаргалангийн цэцэрлэгээр аялсан. Жаргалангийн цэцэрлэгийн гоо сайханд хөвгүүд автаж, цэцэгнээс цэцгэнд дамжин нисэх эрвээхэй адил гүйлдсээр тэр цэцэрлэгийн арван хоёр их шугуйн гүнд оржээ. Махапранада хан хүү одоо буцъя. Би айж байна хэмээн хоёр дүүдээ хэлэв. Би айхгүй байна. Гэхдээ надад энхрий хайртай нэг хүнээсээ хагацах мэт сонин совин төрлөө МАХАДЕВА хэллээ. Махасаттва өгүүлэв.

Бурхан сайшаасан аглаг энэ цэцэрлэгт

Би айхгүй байна. Зовлон үгүй байна

Машид чухал үйлийг олох байх хэмээн

Миний сэтгэлд баясгалан төрж байна

хэмээн өгүүлэв. 

Тийн өгүүлээд хөвгүүд улам цаашаа явж, улам их гүнд оров. Тэгээд тэд таван зулзага төрүүлээд өлсөж ундаасаж туйлдсан нэгэн эм барыг олж үзэв. Тэр барыг харсан Махапранада хэлэв.

Аяа аймшигт энэ амьтан төрөөд зургаа юмуу долоо хоносон байх. Одоо түүнд хоол олдохгүй. Нэг бол тэр өөрийнхөө төрүүлсэн зулзагыг идэх болно. Аль бөгөөс тэр өлсөж үхэх ажээ хэмээн өгүүлэв. 

Аймшигт энэ амьтны хоол нь ямар мэт байдаг вэ? хэмээн Махасаттва асуухад

Баавгай, хар гөрөөс, арслан барын идэх хоол бол. Энэ мэт байдаг. Аливаа амьтны шинэ мах нойтон цус байдаг билээ хэмээн Махапранада хэллээ.

Махадева өгүүлэв.

Аяа энэ амьтанд амьдрах хугацах тун бага үлджээ. Өлсөж ядарсан энэ бар энэ их ой шугуйд идэж уух юмс юуг ч олж дийлэхгүй. Иймийн учир өлсөж ядарсан хөөрхийс эднийг аврахын тулд эдэнд хэн нэгэн сайн санаат бээр өөрийн биеэ идэш болгон өгөх хэрэгтэй бус уу хэмээв.

Махапранада.

Аяа үүний тулд хэн боловч ямар ч амьтан амь биеэ өгөх нь нэн бэрх. Амьтан бүхэн амь биеэ ихэд хайрладаг тачааддаг. Харин биднээс өөр дээд төрөлхтөн үүнийг үйлдэж чаддаг билээ.

Энэ мэт.

Энэрэн нигүүсэх сэтгэлээс төрсөн хутагт бодьсадва нар

Энэ газар болон тэнгэрийн оронд тэд дахин сайн төрлийг олдог.

Бусдын сайн сайхан, амь насыг хайрлаад тэд өөрийн бие сэтгэл, амь насаа

Буцах харамсах сэтгэл үгүйгээр олон амьтны төлөө өргөсөн байдаг хэмээн өгүүлэв.

ГУРАВ:

Тэгээд залуу хан хүү Махасаттва тэр машид ихээр гуниглав. Эм бар түүнийг харсаар байлаа. Махасаттва бодлоо. Одоо би энэ биеэ хайрлах хэрэггүй ажээ. Энэ өлсөж ядарсан олон амьтанд хоол болгон өгөх хэрэгтэй хэмээн бодлоо. Яагаад гэвэл нь.

Шүлэг үүнийг утгачилан хүргэвээс. Энэ мэт билээ.

“Энэ бие мөнх бус. ... Тэр мэт. ... Энэ биеийг би идэж уух ... эд баялаг юу эсээр чимэвч ... үхэх бол зайлшгүй. ... 

Бие сэтгэл бүгд ариун бус ... Энэ биеийг хайрлаж тойлж амьдрах утга үгүй. ... Тийм учраас. Энэ биеийг би зовсон эдгээр амьтадад өгье. ... Зовлон үгүй. Шунал үгүй. Урвалт үгүй. Гутамшиг үгүй. Хир үгүй. Хар үгүй. Дияан тэргүүлсэн эрдэм номоор гүйцээн тэргүүлсэн номын лагшин би больё" ... хэмээн бодлоо. ...

Тэгэж бодоод хан хүү Махасаттва тэр эм барын өмнө нь хэвтлээ. Тэр бар асарал төгөлдөр бодьсадва Махасаттва-д хорлол юуг ч эс үйлдэв. Махасаттва "Аяа энэ амьтан асар ихээр ядарч сульдсан ажээ" хэмээн бодоод гэрэлт модноос мөчир нэгийг авав. Тэгээд Махасаттва тэр өөрийнхөө хоолойг тас татан огтлолоо. Тэр цагт газар дэлхий зургаан удаа, зургаан янзаар ихэд хөдлөв. Нар хиртсэн мэт нарны гэрэл хүч үгүй болов. Газар дэлхий гэрэл гэгээ үгүй, үзэсгэлэн төгөлдөр бус мэт болов. Тэр цагт тэнгэр нэгэн, хан хүү Махасаттва-г биширэн дээдлэсэн сэтгэлээр харан магтаал үүнийг айлтгасан билээ. 

Сайн оюунт та нигүүсэх их сэтгэлээрээ хамаг амьтаныг энэрэв

Машид их хичээнгүйгээр амь нас лагшин юугаан түүний төлөө өглөө

Төрөх үхэх утгаас та хагацаж амирлахуйн оршилын дээд нь боллоо.

Ариун явдалт та бээр төд удахгүй төвөг үгүйгээр бодь хутгийг олох билээ хэмээн айлтгав. 

Тэгээд тэр барууд нэн удалгүй агшин төдийд түүнийг идлээ. Яс төдийг үлдээсэн билээ.