Миний хувьд 1969 он хөл алдам намаг шиг санагддаг юм. Алхах бүр гутал сугарчих шиг болж, нүд алдам намаг дундуур туучиж, хүмүүсийн бараа сураггүй энэ хүйтэн хөндий орчинд өдөр хоногийг ганцаар туулж явлаа.

Хорвоо ертөнц өөрчлөгдөж, хаа сайгүй өөрчлөлт шинэчлэлийн хуй салхи дэгдэвч нүдэнд үзэгдэж, гарт баригдахаар юм болсонгүй.

Харин би гэдэг хүн хаяа хязгааргүй энэ намаг дундуур толгой гудайлган туучиж явлаа. Энэтээгээс тэртээ хүртэл уудам их зайд сунаж тогтсон энэ орчинд хаа хүрэхээ мэдэхгүй хөлөө зөөсөөр л.

Хорьж болохгүй хорин насны минь намар шувтарч, цас мөстэй өвөл хаяанд ирлээ. Амьдралын хүрдэн эргэсээр, алаг өдрүүд ээлжилсээр байлаа. Долоо хоногтоо гурван өдөр ажиллаж, хааяахан Аугаа Гэтсби- г сөхөж, ням гараг болуут Наокод захиа илгээж, угаалга хийнэ. Заримдаа Мидоритой уулзаж, амьтны хүрээлэн, кино театр орно.

Кобаяшигийн номын дэлгүүр шинэ эзэнтэй болж, Мидори эгчтэйгээ Мёгадани буудлын ойролцоо хоёр өрөө байр хөлсөлж суув. Эгч нь нөхөрт гармагц Мидори нүүнэ гэж билээ.

Тэр хоёр наран талдаа цонхтой, цэвэрхэн байр олжээ. Мидори номын дэлгүүрийн дээд давхарт амьдарч байснаасаа хавьгүй сэтгэл хангалуун байлаа.

Нагасава хэд хэдэн удаа “анд явахаар” уруу татсан ч би завгүй хэмээн бултав. Эмэгтэй хүнийг хүсэмжилж байсан ч таарч тохирох бүсгүйн эрэлд шөнийн гудамжаар сэлгүүцэж, архи дарсанд мансуурч, охид бүсгүйчүүдийн толгойг эргүүлж, ор хөнжилд орно гэхээс нэг бодлын залхаж билээ. Энэ адармаатай үйлийг ахин дахин гүйцэлдүүлэхийг тэмүүлэх Нагасавад гайхшрав.

Хацүмигийн хэлснийг дурсах бүр нэр усыг нь мэдэхгүй бүсгүйчүүлтэй нэг шөнийг өнгөрөөхөөс илүүтэй Наоког санагалзан суухад дотор уужирна. Хээр талд эрхлэн наадсан намрын тэр налгар өдөр санаанд тодхон үлджээ.
Арван хоёрдугаар сарын эхээр Наокод өвлийн амралтаараа очиж болох талаар захиа бичсэнд Рэико хариу илгээлээ. Наокогийн өмнөөс хариу илгээсэн ч хоёул намайг тэсэн ядан хүлээж буй гээд Наокод санаа зоволтгүй, бага зэрэг тавгүйрхнээс цаашгүй гэжээ.

Ингээд өвлийн амралт эхлэнгүүт би хувцсаа цүнхэлж, өвлийн гутлаа өмсөөд Киото руу гарлаа. Нөгөө эмчийн хэлсэнчлэн цасан нөмрөгтэй уулс ажин түжин дүнсийх нь зүйрлэшгүй сайхан ажээ.

Би урьдын адил тэр хоёрын өрөөнд хоёр хонож, өмнөхөөсөө ялгаагүй гурав хонолоо. Оройдоо Рэикогийн гитарын аялгуунд хууч хөөрч, өдөртөө цанаар гулгав.

Нэг цаг гулгахад хөлс цувж, амьсгал давхцана. Үүний сацуу цаг заваараа цас цэвэрлэхэд гар бие оролцов. Үдийн хоолны үеэр Мията эмч манай ширээнд сууж, хүний гарын дунд хуруу ямар учраас долоовор хуруунаас урт хийгээд хөлийн дунд хуруу долоовор хуруунаасаа богино байдгийн учрыг тайлбарлалаа. Манаач өвгөн Омүра мөнөөх л Токиогийн гахайн махны тухай яриа дэлгэнэ. Рэикод пянз бэлэглэсэнд магнай хагартлаа баярлаж, хэд хэдэн шинэ дууг нь ноотолж аваад гитар дээр тоглоно.

Намраа бодвол Наоко дуу цөөтэй болжээ. Гурвуулаа байхад “Санаа зоволтгүй ээ. Ийм үе байдаг. Ярихаасаа илүү сонсож суумаар байна” хэмээн хаа нэг үг унагаж, буйдан дээр инээмсэглэн суух агаад Рэико ам хамхилгүй ярина.

Рэиког гарсан хойгуур Наокогийн булбарай уруул, энгэр цээжийг үнсэн таалахад тэр минь урьдын адил хагсаж тачаадсан сэтгэлийг минь тайтгаруулна. Өөрийг нь төсөөлөөд гар хангалга хийж байснаа хэллээ.
- Чи өөр хүнтэй дотносоогүй гэж үү?
- Үгүй ээ гэвэл Наоко:
- Тэгвэл энэ мөчийг битгий мартаарай хэмээгээд доош бууж өмдний минь цахилгааныг буулгаад зөөлөн хэлээрээ намайг энхрийлэхэд үс нь гэдэс гижигдэнэ. Би хоёр дахиа дур тавилаа.

Наоког “Мартахгүй биз дээ?” гэж асуухад би “Хэзээ ч мартахгүй санаж явна аа” хэмээн хариулсан сан. Түүний жижигхэн төгөлд гараа хүргэвэл хуурай байлаа. Наоко толгой сэгсрээд гарыг минь холдууллаа.
- Би энэ хавраас байр хөлсөлж суухаар шийдсэн. Оюутны байранд байхаас залхаж байна. Ажил хийвэл амьдарч болох юм билээ. Чи надтай хамт амьдрах уу? Намар ирэхдээ хэлж байсан даа.
- Баярлалаа. Ингэж хэлж байгаад чинь үнэхээр баярлаж байна.
- Энд нам гүм аятайхан л газар. Рэико ч сайн хүн. Гэлээ гээд удаад байх газар биш. Удах тусам эндээс явахад хэцүү.
Наоко будрах цасан ажиглан цонхны дэргэд чимээгүй зогсоно. Газар, тэнгэр хоёрын савслаганд хэсэгхэн орон зай л үлджээ.
- Би гурван сард байрнаасаа нүүх байх. Сайн бодоод хүссэн үедээ ирээрэй гэхэд Наоко толгой дохино. Хэвхэг шилэн эдлэл барих мэт түүнийг зөөлөн тэвэрвэл хоёр гараараа хүзүүгээр минь ороов.
Би нүцгэн, Наоко цагаан жижиг дотуур өмд өмссөн байлаа. Сайхан бие цогцсыг нь хараад ханамгүй.
- Сэрэл мэдрэхүй минь чамтай учирсан тэр шөнөөс хойш дахиж сэргэсэнгүй. Би зөвхөн тэр өдөр л норсон. Хорин насныхаа төрсөн өдрөөр.
- Сэтгэл санаанаас болоо биз. Тайван байвал аандаа болно. Яарах хэрэггүй.
- Миний бүх асуудал сэтгэл санааных шүү дээ. Насан туршдаа хөрчихвөл, секс хийж чадахгүй болвол чи намайг хайрласаар л байх уу? Үргэлж гараараа, амаараа хийлгэхийг тэвчих үү? Эсхүл өөр эмэгтэйтэй унтаж шийдэх үү?
- Амьдралд өөдрөг байх хэрэгтэй гэхэд Наоко футболк, цамц, цэнхэр жийнсээ өмссөнд би ч хувцаслалаа. Наоко:
- Чамтай хамт амьдрах тухай сайн бодъё. Чи ч бодож үзээрэй хэмээв.
- Тэгнэ ээ. Чи сая гайхалтай байлаа гэхэд яльгүй улайж инээмсэглэв.
- Кизүки ч бас тэгж хэлдэг байлаа гэсэнд:
- Бид хоёр санаа бодол нийлэх нь их шүү гээд инээлээ.

Хоёул гал тогоонд кофе уунгаа хуучнаа дурсав. Наоко аажмаар Кизүкигийн талаар ярьж чаддаг болсон юм. Энэ гурван өдөр цас бударч нар цухуйсангүй. Гурван сард эргэж ирнэ гээд явахад минь Наоко “Баяртай” гэсээр хоцорч билээ.

Төдхөн 1970 он гарч, өсвөр нас минь тэртээ хол одох шиг боллоо. Би ондоо нэг намагт алхаж орлоо. Хичээлээ таслалгүй идэвхитэй сууж, курсийн шалгалтуудаа амжилттай өглөө.

НЭПКО хэвлэлийн газар