Иймээс “дундаж” хэсгийг тодорхойлох уламжлал байхгүй ч ядуу, эмзэг даврхагын хэсгийг хэмжих нэгжтэй. Тухайлбал, “Хөл дүүжлэх унаагүй”, “Нохой явган, гахай нүцгэн” гэхчлэнгийн цэцэн үгнээс морьгүй хүн бол ядуудаа орно гэдгийг ойлгоод авч болж байна. Ядуу хүний зовлонг “Морьгүй хүн мохоо, хоньгүй хүн ховдог” , “хөл залгах юм хүнээс гуйх” гэхчлэн тодорхойлно. Энэ хоёрт багтахгүй бол “баян” буюу “зонхилогч” талдаа. Давхрага хооронд шилжих ганц хүчин зүйл нь эдийн засаг бус, харин цаг агаар. “Баян хүн нэг зуданд, баатар хүн нэг суманд” хэмээх эдийн засгийн ганц онолтой.

Уржигдрийн байдлаар, Жаргалантын аманд буудуулсан байдалтай тарвага олдсон байдалтай. Байдалгүй юм ч гэж байхаа байсан. Байгаа байдал ч гэж байдал Байдалд байхаа байя гэсэн ч байдагтаа байж байгаагаараар байх юм байхгүй байна!

Адал явдалт хууч зохиолын зохиомж ч өвөрмөц. Жинхэнээсээ, гал тойрон суугаад хөөрөлдөх хачин сонин хуучийг амьсгаа даран чагнах мэт сэтгэгдэл төрүүлнэ. Хууч дотроос хууч төрж учир замбараагүй салбарлан одох мэт боловч өөр хоорондоо салшгүй холбоотойгоор эргэн нийлэх “шоорт стори”-нугуудын комбинаци. Хээрийн хойморт, ойн чөлөөнд түүдэг гал тойрон суугаад “юм юм үзсэн” гэх нэгнийхээ яриаг айдас, бахдал дүүрэн шимтэхэд эргэн тойрны мод бут хүртэл дуугаа хураан чагнах мэт болдог доо. Том хадны арын харанхуй сүүдэр, моддын цаана ч элдэв хий юмс нуугдаад: өөрийгөө мэдэгдэхгүйг хичээн, хууч түүх сонсонгоо: хааяа гэнэ алдаж хүний сонорт өртөөд алдрахыг мэдрэх мэтээр энэ номыг уншина, та.

Гэвч тэр бол дуу ч биш, хоолой ч биш, хөөрхөн ч биш. Хөх талын булаг өөрөө юм. Хөх тал ч өөрөө юм. Тэнд дуу сонссон юм биш хөх тал өөрөө урсан үелзэхийг сэрсэн нь тэр билээ л.

Хүн юмаа мэддэг, ард түмэн юмаа мэддэггүй. Бурхны дүрийг аравнайлж гэмээнэ шүтээн болдог. Байгалийн нөөцөд хүний гар хүрч байж баялаг болдог. Гантигийг Давид болгосон уран бүтээлчид зохиогчийн эрх очдог. Байгалийн нөөцийг баялаг болгосон хүн эзэмшдэг. Мэдээж тусгай дүрмээр. Түүнээс юмыг нь авах гэвэл үнийг нь төлдөг, ийм л юм. Аа тийм, мартах шахаж, гантигийг зөвхөн Микеланжело л Давид болгохоос биш, чи бид хоёр барах юм биш. Байгалийн нөөцийг баялаг болгох ч тэр мэт.

Тэдгээр хөрөнгө оруулагч манай хоёрхон хөршийн аль нэгийнх биш учраас уурлаад байгаа юм. Яг л баяндуу хүний хашаанд нь хоргодож байсан айл түц ажиллуулж хөлжөөд орон сууцанд орох гэхээр: -Яана гэнээ. Манай хашаанд толгой хоргодож ус түлээнд гүйхээ болино гэсэн үү? Тэхгүй шүү гэж хорлоод л, эднийх “ТҮЦ-ндээ хортой бохь зардаг” гэсэн цуу дэгдээгээд байгаатай агаар нэг процесс. Жишээлэхэд тэд зэсийн биш сүүний үйлдвэр байгуулсан бол “Рио Тинтогийг амсаад үхдэг сүүний домог”, ферм нээсэн болжгэм “Ораногийн хорт дэлэнт үнээний трагеди” аль хэдийнэ амилаад, эсэргүүцлийн жагсаал хөвөрч л байгаа. Яагаад гэвэл тэд Москвагийн бус хөрөнгө, Бээжингийн бус бэл оруулагчид. Хөршийн бус хөрөнгө оруулагчид Монголд ороод байвал Манай улс тэдний эрхшээлээс гараад явчихна. Монгол улс эдийн засгаараа тусгаар тогтночихно.